1998 - Illustratie verhuiskaart

1998 - Illustratie verhuiskaart

Illustratie verhuiskaart – inkttekening op papier (1998) van Johannes ZomerVijver; humoristisch en surrealistisch zelfportret voor een persoonlijke verhuiskaart, met een jonge man te midden van huisraad, een paard, een kano en een rechtopstaande auto – een speelse weergave van de chaos en het avontuur van verhuizen. Moving Card Illustration – ink drawing on paper (1998) by Johannes ZomerVijver; humorous and surreal self-portrait for a personal moving card, featuring a young man surrounded by household items, a horse, a canoe, and an upright car – a playful take on the chaos and adventure of moving. Illustration Umzugskarte – Tuschzeichnung auf Papier (1998) von Johannes ZomerVijver; humorvolles und surreales Selbstporträt für eine persönliche Umzugskarte, mit einem jungen Mann zwischen Hausrat, einem Pferd, einem Kanu und einem aufrecht stehenden Auto – eine spielerische Darstellung des Umzugschaos und -abenteuers.

Illustratie verhuiskaart – Johannes ZomerVijver, 1998
Inkt op papier | Persoonlijke opdracht
Humor – surrealistisch – praktisch ontwerp

Deze illustratie maakte ik in 1998 voor mijn eigen verhuiskaart. Het idee was om een speelse, humoristische verbeelding te geven aan het fenomeen van verhuizen en de chaos én verwachtingen die erbij horen.

Centraal staat een jonge man (ikzelf), wachtend met zijn complete huisraad om mee te verhuizen. Tussen zijn spullen zien we, naast de gebruikelijke dozen en meubels, ook een rechtopstaande auto, een paard en mijn kano — als symbool van avontuurlijkheid en misschien een tikkeltje overmoed bij een verhuizing.

Dit werk brengt humor, persoonlijkheid en functionaliteit samen. Het is een klein zelfportret in inkt, dat perfect uitdrukt hoe ik destijds het leven zag: als een reis waarin je soms verrassende dingen meeneemt — zelfs een paard of een kano.

Reacties

In 1995 voltooide Johannes de, toen nog, 5-jarige opleiding Tekenen/Schilderen aan Minerva waar hij les kreeg van o.a.: Ger Siks, Diederick Kraaijpoel, Matthijs Röling, Rein Pol, Jan Vlasveld en Bartle Laverman. Daarna werd hij Decorontwerper, -bouwer voor een multinational en werkte hiervoor enkele jaren in Turkije, Spanje, Portugal, Griekenland, Tunesië en Senegal om zich vervolgens weer in Nederland te vestigen.

Veel van zijn werk bevat insecten en/of spinnen. Aanvankelijk 'slechts' om de schoonheid van deze dieren te tonen. Inmiddels bezitten dieren menselijke eigenschappen of staan ze voor de mens-mens of mens-natuurrelatie. Meer en meer toont Johannes zijn visie over hoe wij met elkaar en deze wereld omgaan. Johannes werkt zowel ruimtelijk als ook op het platte vlak.

‘Mijn werken komen tot stand door beelden, ideeën die in mijn hoofd verschijnen. Om verder te kunnen in mijn creatieve proces moet ik deze beelden eerst tastbaar maken. Nooit dwangmatig, altijd onderzoekend. Hoewel ik het resultaat al meen te weten, komt er toch regelmatig iets anders uit mijn vingers. Door te experimenteren en het verstrijken van de tijd kom ik tot andere inzichten.’

In zijn puberteit werd hij gegrepen door de werken van de gebroeders Robbert en Rudolf Das (technische illustratoren, bouwkundig ontwerpers, auteurs en futurologen), door de toekomst die zij voor ons schetsten. Nog steeds verbaasd het Johannes dat wij zo tergend langzaam onze wereld aanpassen aan wat zij toen al wisten. Later kwam hij in aanraking met het werk van Ton Lemaire (cultureel antropoloog en cultuurfilosoof). Ook hij werd een inspiratiebron voor Johannes.

'Iedereen weet hoe het paradijs eruitziet; veel groen, veel dieren. Het paradijs is voor mensen het hoogst haalbare: rust, vrede, liefde voor elkaar en de natuur. Pure idylle. Vreemd genoeg creëren we dit paradijs niet, we bouwen grote betonnen dozen, onaangenaam en zonder fantasie of natuur, er moeten voornamelijk veel mensen op de vierkante meter. De natuur is verworden tot een plantsoentje en allang niet meer overal om ons heen. Op mijn eigen manier (niet gehinderd door enige vorm van kennis) probeer ik af en toe een alternatieve weg te vinden. Kunnen we vriendelijker, aangenamer en in een meer fantastische omgeving leven, in harmonie met de natuur?'

"Hier!", zei de tovenaar. Hij stak me een ebbenhouten staf toe met ivoren knoppen aan de uiteinden. Hij ging verder: 'Raak nu de spin aan die in dat web zit. Doe het voorzichtig en poëtisch. Niet zoals de werkster, maar zoals de dichter die over spinnen wat goeds wil gaan schrijven.'" (Rico Bulthuis: Nocturne der zeven spinnen).

'Noi tutti siamo esiliati, viventi entro le cornici di uno strano quadro. Chi sa questo, vive da grande. Gli altri sono insetti.' 'Wij zijn alle bannelingen, levend binnen de lijsten van een vreemd schilderij. Wie dit weet, leeft groot. De overige zijn insecten.'
Leonardo da Vinci (in een brief aan Gabriele Piccolomini)"
uit: Erik of het klein insectenboek door Godfried Bomans