2017 - Mother

‘Mother’ – Johannes ZomerVijver (2017), sculptuur in beton en gepoedercoat staal. Een eerbetoon aan aarde, landbouw en moederschap, met als detail een zuigfles die eindigt in een uier — een krachtig en vergankelijk beeld van zorg, voeding en verbondenheid. | ‘Mother’ – Johannes ZomerVijver (2017), sculpture in concrete and powder-coated steel. A tribute to earth, farming and motherhood, featuring a baby bottle ending in an udder — a powerful, transient image of care, nourishment and connection. | ‚Mother‘ – Johannes ZomerVijver (2017), Skulptur aus Beton und pulverbeschichtetem Stahl. Eine Hommage an Erde, Landwirtschaft und Mutterschaft mit einem Sauger, der in einem Euter endet – ein starkes, vergängliches Bild von Fürsorge, Nahrung und Verbundenheit.

Mother – Johannes ZomerVijver, 2017

Beton en gepoedercoat staal
Sculptuur | Eerbetoon – landbouw – vergankelijkheid

Mother is een sculptuur van dik gelast staal en beton, met als opvallend detail een zuigfles die eindigt in een uier.
Het beeld is losjes geïnspireerd op Us mem van Jan Adema, de bekende stamboekkoe in Leeuwarden — een beeld dat als kind al indruk maakte op mij, in de stad waar ik opgroeide.

Maar Mother is geen ode aan het ideale rasdier.
Het is een uiting van dankbaarheid aan de planeet zelf — die, net als een moeder, voedt, draagt en verdraagt.
En ja, het werd uiteindelijk ook een eerbetoon aan de koe, én aan de boer: de mens die zorgt, onderhoudt, die de grond kent.

Het beeld stelt vragen over onze waardering voor natuur, voeding en oorsprong.
Maar ook over onze behoefte aan controle:
het frame is robuust, het metaal dik en gepoedercoat

Ik geloof dat kunst mag vergaan. En móet mogen vergaan.
Gelukkig doet het beton zijn werk: het zal barsten, verweren, begroeid raken.
Er stonden ooit meer tegeltjes op dit beeld — die heb ik grotendeels weggelaten. Wat overbleef voelt alsof het verval al is ingezet.

Mother is dus ook een werk over tijd, loslaten en teruggeven.
Over hoe iets dat met zorg is gemaakt, langzaam opgaat in zijn omgeving.
En over het besef dat zorg voor de aarde net zo fysiek, tastbaar en noodzakelijk is als zorg voor een kind.

Want wie voedt wie?

Locatie: Lonneker Wiefkerpad

Reacties

  1. Kunstwerk: Mother (2017)
    Waarschijnlijk was de inspiratiebron voor dit kunstwerk ‘Us mem’ (onze moeder), de ideale stamboekkoe, een beeld van Jan Adema. Het kunstwerk staat in Leeuwarden, waar Johannes Zomervijver is geboren en opgegroeid. Zijn ‘Mother’ staat niet voor de ideale koe maar is zijn uiting van dankbaarheid aan onze planeet, die ons (net als de koe) voedt. Vandaar de zuigfles die uitmondt in de uiers van de koe. Uiteindelijk werd het voor Johannes ook een uiting van dankbaarheid voor de koe zelf én de agrariër die niet alleen deze en andere beesten onderhoudt maar ook de aarde. Het beeld ondersteunt zijn idee dat we te weinig waardering hebben voor onze natuur en voor de planeet waarop we wonen.
    Het frame is gelast van dik ijzer. Voor Johannes was dit de eerste keer dat hij uitpakte met ijzer en achteraf heeft hij wellicht teveel gekozen voor de zekerheid van een stevige constructie. Zijn ijzer vindt hij te ‘dik’ gekozen en de afwerking (poedercoating) teveel van het goede. Johannes is voorstander van de idee dat kunst vergankelijk mag zijn, het móet mogen vergaan. Het metaal is echter zo stevig en goed afgewerkt dat vergaan wel even kan duren. Het beton zal langzaam scheuren en begroeid raken met mos. Langzaam wordt het werk weer teruggegeven aan de natuur. In eerdere schetsen van dit kunstwerk zaten meerdere tegeltjes op het beeld. Door dit aantal drastisch te verminderen lijkt het verval reeds ingetreden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Kunstwerk: Mother (2017)
    Wahrscheinlich war die ideale Stammbaumkuh „Us mem“ (unsere Mutter), eine Skulptur von Jan Adema, die Inspirationsquelle. Das Kunstwerk steht in Leeuwarden, wo Johannes Zomervijver geboren wurde und aufwuchs. Seine „Mother” hingegen stellt nicht die ideale Kuh dar, sondern ist sein Ausdruck der Dankbarkeit an unseren Planeten, der uns (wie die Kuh) ernährt. Deshalb auch die Babyflasche, die in die Euter der Kuh mündet. Letztendlich ist es für Johannes auch ein Ausdruck der Dankbarkeit an die Kuh selbst und den Landwirt, der nicht nur diese und andere Tiere versorgt, sondern auch die Erde. Die Skulptur unterstützt seine Idee, dass wir unsere Natur und den Planeten, auf dem wir wohnen, viel zu wenig wertschätzen.
    Der Rahmen ist aus dickem Eisen geschweißt. Für Johannes war dies das erste Mal, dass er mit Eisen arbeitete, und im Nachhinein hat er sich vielleicht zu sehr für die Sicherheit einer robusten Konstruktion entschieden. Seiner Meinung nach hat er zu “dickes” Eisen ausgewählt, und die Verarbeitung (Pulverbeschichtung) ist zu viel des Guten. Johannes ist Befürworter der Idee, dass Kunst vergänglich sein darf, sie muss sogar vergehen dürfen. Das Material ist jedoch so robust und gut verarbeitet, dass dieses Vergehen noch eine Weile dauern kann. Der Beton wird langsam Risse bekommen und mit Moos bewachsen werden. Langsam wird das Werk wieder an die Natur zurückgegeben. In früheren Skizzen dieses Kunstwerks befanden sich viele kleine Fliesen auf der Skulptur. Durch die drastische Verringerung dieser Anzahl scheint der Verfall bereits eingesetzt zu haben.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts