2017 - Houses: City

City – Johannes ZomerVijver
Beton en ijzer | Serie: Houses
Sculptuur | Stedelijkheid – afstand – verlangen

City is een kasteelachtige constructie van beton, hoog verheven op een roestige ijzeren pijp. Bovenop staan twee huisjes, en aan alle zijden ontvouwt zich een wonderlijke, wrange stadsfabel in materiaal.

Aan één zijde van het kasteel, waar zich een soort plein bevindt, hangt een ijzeren ladder naar beneden — maar die is veel te kort. Hij reikt niet naar de grond, niet naar de mens.

Aan de andere kant bungelt een huisje aan een haak, als vergeten of verstoten. Ook dit huisje heeft een eigen ladder, maar ook die is onbruikbaar kort.

En daarbovenop, op de haak, staat nog een huisje met stoepje — en nóg een te korte ladder.
Los van deze constructie, daartegenover, staat op een lange dunne steel nog een huisje. Het buigt richting het andere, als in een poging tot ontmoeting.

Alles in dit beeld is hoog, wankel, afstandelijk en teder tegelijk.
Het toont een stad die zichzelf ophoog heeft getrokken, die bereikbaar lijkt, maar het niet is.
Een stad waar huizen bungelen en zoeken, en waar verbinding vooral een verlangen is.

Zoals bij alle werken uit de serie Houses wordt het begeleid door mijn overkoepelende tekst:

“Iedereen weet hoe het paradijs eruitziet; veel groen, veel dieren.
Het paradijs is voor mensen het hoogst haalbare: rust, vrede, liefde voor elkaar en de natuur. Pure idylle.
Vreemd genoeg creëren we dit paradijs niet, we bouwen grote betonnen dozen, onaangenaam en zonder fantasie of natuur.
Er moeten vooral veel mensen op de vierkante meter. De natuur is verworden tot een plantsoentje en allang niet meer overal om ons heen.

Op mijn eigen manier (niet gehinderd door enige vorm van kennis) probeer ik af en toe een alternatieve weg te vinden.
Kunnen we vriendelijker, aangenamer en in een meer fantastische omgeving leven, in harmonie met de natuur?”

City is een sculptuur over de vervreemding van het stedelijke, en over het menselijk verlangen naar nabijheid, schaal, verbondenheid.
Misschien zit het paradijs niet in het bouwen naar boven, maar in het buigen naar elkaar.