underlayment €450,-
Toen
de stilte viel
In
zijn boek: ‘Stilte, ruimte, duisternis, Verkenningen
in de natuur’
beschrijft
Kester Freriks het dreigend verlies van eerder genoemde waarden,
omdat we er onvoorzichtig mee omgaan.
De
Lonneker kunstroute Kunstenlandschap 2019 heeft deze titel, dit boek,
als thema gekozen.
Stilte,
ruimte en duisternis verliezen?
Geschrokken
ging ik op zoek. Zeker wetend dat wij thuis best nog wat stilte op
zolder hadden liggen. Eerst drie kisten getimmerd, daarna naar boven.
Hijgend en puffend bereikte ik de zolder, de kist was zwaar. Tot mijn
grote teleurstelling was er geen stilte te bekennen, ik hoorde
slechts m’n eigen gekreun en gesteun. Ik verschoof van alles en nog
iets, maar kwam de stilte niet tegen. Ontdaan en verward zette ik mij
op de vloer naast mijn kist. De teleurstelling verwerkend en even tot
rust komen. Samen met de rust vond ik ook de stilte, ik moest er
eerder overheen gekeken hebben, voorzichtig stopte ik ze in mijn kist
en daalde af naar beneden.
Beneden
aangekomen pakte ik de volgende kist en daalde verder af, de kelder
in. Gewapend met een zaklamp (er staat nogal wat troep in onze kelder
en je wilt je benen niet breken) om de duisternis te vinden. Ik wist
zeker dat ze er was, want ik had haar bij mijn laatste bezoek
vervloekt nadat ik gestruikeld was over eerder genoemde troep. Ik
moet het verkeerde moment gekozen hebben, want ook de duisternis was
nergens te vinden. Ik besloot net als bij de stilte rustig af te
wachten en viel bijna in slaap terwijl de batterijen van mijn zaklamp
er langzaam mee op hielden. Plots schoot ik overeind, ik meende in
een hoek duisternis gezien te hebben, of op z’n minst een schaduw
ervan. Ik sloeg op de lantaarn en die gloeide weer op. Ik had me
vergist; de duisternis was ver te zoeken.
Het
was de laatste krachtsinspanning van de zaklamp geweest en hij hield
het voor gezien. Overweldigd door zoveel zwart, stopte ik het in de
kist.
Nu
had ik twee kisten en besloot ze alvast naar mijn expositieplaats van
Kunstenlandschap te brengen. Daar zou Kester Freriks ongetwijfeld
langs komen en dan kon ik hem mijn vondst tonen. De derde kist nam ik
voor de zekerheid mee, ruimte zou ik thuis zeker niet vinden. Ter
plekke trof ik de eigenaar van het erf, een alleraardigste bouw- en
timmerman. Ik vroeg hem naar de mogelijk- en onmogelijkheden van zijn
terrein. Hij was zeer meedenkend en bereidwillig, overal was een
oplossing voor en op de vraag of ik dan ook net buiten de verharding
op het gras mocht exposeren, antwoordde hij: ”Zeker, pak alle
ruimte die je nodig hebt.” Dat liet ik mij geen twee keer zeggen.
Nu
had ik stilte, ruimte en duisternis bij me. Dolgelukkig sprong ik
rond en stom genoeg viel de stilte, was de stilte nu niet gebroken?
Zat er nu nog wel stilte in de kist? Ik maakte mij ernstig zorgen, ze
lag ook nog ondersteboven. Geschrokken deed ik een stap achteruit en
stootte tegen het karretje.
Nu
viel ook de duisternis. Je weet hoe zwaar de duisternis op iemands
gemoed kan werken, wel ze zakte zelfs een stukje in de bodem. Met
geen mogelijkheid kon ik haar er uit tillen.
Iets
van gekraak achter mij. Het was niet mijn rug, maar de derde kist. Ik
was hebberig geworden van al die ruimte en had teveel in de kist
gestopt, ze barstte bijna uit haar voegen.
Zou
Kester Freriks dan toch gelijk hebben? Verliezen we de stilte, ruimte
en duisternis omdat we er niet voorzichtig genoeg mee omgaan?
Reacties
Een reactie posten